σε ρυθμό presto et animato

Να λοιπόν μια καλή αφορμή να βυθιστείς
Σ’ αυτόν τον πολτό από πράξεις
Και δυσνόητες αποφάσεις

Η βαριά λέξη δεν σου αποκαλύπτει εύκολα
Το πρόσωπό της μέσα στον καθρέφτη
Πολλαπλά είδωλα και δυσοίωνες προβλέψεις
Διάστικτες κινήσεις τρυπούν κάθε προσπάθεια

Στο μετρό συνάντησα πάλι
Μετά από καιρό
Το αληθινό πρόσωπο με όλη τη σκληρότητα
Και όλη τη συγκίνηση

Ήμουν όμορφη στα ωραία μου ρούχα
Κι ένα υφασμάτινο λουλούδι στο πέτο

Η ταχύτητα είναι κόρη του αγγέλου
Εξαφανίζει την απόσταση

Το μαυριδερό αγόρι με την ελεεινή φτώχια
Στεκόταν όρθιο για ν’ αποφύγει
Τα λερωμένα βλέμματα των καθαρών

Η μετάνοια είναι ομολογία ενοχής
Πώς γίνεται να εξαλείψει το τετελεσμένο;

Καθισμένη για λίγο
Όσο κρατούσε αυτή η διαδρομή
Στην άκρη της αγωνίας
Έβλεπα μόνο τις καθημερινές φιγούρες
Που περνούν και φεύγουν
Χωρίς ντροπή και χωρίς περηφάνια

Νομίζω πως μου εμφανίστηκε
Σαν άγγελος γερμένος στη βροχή
Υγρός και δειλός
Χωρίς καμιά πρόθεση
Πριν ή μετά την ελευθερία

Καμιά μάγισσα δεν θα μπορούσε να έχει
Τόσο μυστικά μάτια
Όσο αυτή η άδολη αδιαφορία

Η αληθινή δυστυχία σε κρατάει τόσο σφιχτά
Μέσα στο δέρμα, την κοιλιά, το στόμα
Που όλα γίνονται άγνωστα

Η μοίρα είναι τραπουλόχαρτα
Που τα σκορπίζει ο άνεμος
Αυτό συμβαίνει στους ουρανούς
Και δεν υπάρχει τρόπος να το μάθεις
Κάποιο κολλάει πάνω σου χωρίς αιτία

Και υπάρχει μόνο μια πράξη
Να φας για να μην πεινάς
Ή να ντυθείς για να μην κρυώνεις
Ή να κρυφτείς για να μη σε σκοτώσουν
Μια τυφλή πράξη

Το μίσος γεννιέται από την απώλεια
Όπως και η νοσταλγία

Η ενοχή είναι μια κυρία
Που δεν έμαθε ποτέ να πλέκει
Ούτε να ξηλώνει
Μια ανεπίδεκτη ζωής κυρία

Το μαυριδερό αγόρι
Γνωρίζει την αθωότητα της πείνας
Γιατί δεν πρόλαβε να διδαχτεί

Χάθηκε μέσα στο πλήθος της επόμενης στάσης
Εγώ γύρισα σπίτι μου

Η ταχύτητα είναι κόρη του αγγέλου
Εξαφανίζει την απόσταση


(από arabesque)

ες αύριον

σε όλα τα σακάτικα

με όλη μου την περιφρόνηση

Υπάρχει πάντα στο πλάι
ένα λευκό σκουλήκι
που απεργάζεται τα σάλια του
με μαεστρία
ξέρει την παντοδυναμία του
και δεν βιάζεται
αντίθετα μ’ εμένα
που
το στόμα μου άπληστο
να ρουφήξει τα πάντα
τα μάσησα όλα και τα ‘φτυσα
νεκρά κουκούτσια
μέσα στο ιλιγγιώδες πέλαγος
ο κόσμος γυρίζει
μ’ έναν ακατάστατο ρυθμό
σαρακοφαγωμένος
από εκατοντάδες λευκά σκουλήκια
που τον τροχίζουν
στις πιο απρόσμενες μεριές
να γίνουν γωνίες
πάνω τους κόβεται
ακόμη κι ο πιο προνοητικός
κι εγώ που δοκίμασα το αίμα μου
τόσες φορές
ξέρω πολύ καλά
πόσο εύκολο είναι να γίνουν όλα
μια γλυκόπικρη σάλτσα
από πίστη κι απελπισία
και πώς αυτή πήζει
και ξαναγίνεται ένα άγριο ζώο
που γραπώνεται από την πρώτη
τυχαία πέτρα
έρχεται έτσι ο Θεός και σου λέει
«άρον τον κράββατόν σου…»
έρχεται και το πρώτο λουλούδι της άνοιξης
κι οι ανέμελοι φίλοι
που ξεχνούν ή δεν ξέρουν
τακτοποιείς τα λάφυρα με μια τελευταία γεύση
αφήνεις κι έναν υπαινιγμό
για τον κρυφό αδελφό
η φωτιά σ’ αρπάζει
πριν καλά-καλά κλείσεις το συρτάρι
και σε ρίχνει μέσα της
αδηφάγα φωτιά
ο κόσμος περιστρέφεται
με ανόμοιους κύκλους
προς κάθε κατεύθυνση
και ο τοξότης ρίχνει το βέλος του
από πολύ παλιά
ως εκεί που δεν βλέπεις
από την κοιλιά του λευκού φιδιού
την ώρα που αναπαύεσαι
δίπλα στην πυρά
σκεπάζοντας με τρυφερή τέφρα
το μωρό που πέθανε πρόωρα
όπως το συνηθίζουν τα πιο όμορφα μωρά

η επανάληψη δεν είναι ποτέ ίδια
και η στιγμή δεν περιμένει

ακούω κιόλας το σύριγμα
στο κέντρο της ανάσας

τι θα ζήσει;

έξοδος κινδύνου

Δες πέρα απ’ αυτό το συρματόπλεγμα
είναι η άμμος
βουβή άμμος
σαρκοβόρα πουλιά δεν υπάρχουν εκεί
ούτε κάκτοι, ούτε κρυφή πηγή
μόνο άμμος ακουμπισμένη στο πουθενά
περιμένει το χέρι, το ραβδί ή το φτυάρι
ίσως και τίποτα
προσπαθώ να την κινήσω
μ’ όλες μου τις δυνάμεις
στέλνοντας κύματα βλέμματος
ή αίματος
δεν ξέρω αν θέλει να κινηθεί
ούτε αν έχει νόημα αυτή η ερώτηση
δυστυχώς όμως τη βλέπω
κι αυτό το συρματόπλεγμα
δεν μ’ εμποδίζει να βλέπω
ή ν’ αναρωτιέμαι
ο δεσμοφύλακας έρχεται
σφυρίζει απαγορεύεται
ξέρω ότι δεν μπορεί να δει
-πάντα οι δεσμοφύλακες
ήταν τυφλοί για λόγους ευνόητους-
αλλά μπορεί να απαγορεύει
γιατί είναι ο κύριος της σφυρίχτρας
δεν ωφελεί να του την πάρω
αφού δεν ξέρω να την χρησιμοποιώ
κάνω λοιπόν τα στραβά μάτια
παρατηρώντας δήθεν
τους συρμάτινους κόμπους
μ’ αυτό το φτηνό τρυκ
κερδίζω λίγη ακόμη όραση
έπειτα όμως
πρέπει να προλάβω τους κοιτώνες
όλη τη νύχτα ξανασχεδιάζω το σχέδιό μου
για να το σβήσω το πρωί
πριν το δουν οι πολίτες
και τρέξουν με τις φωτογραφικές τους μηχανές
να το σκοτώσουν
χάνω ίσως έτσι τους συμμάχους μου
αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συμμάχους
γιατί σύμμαχοι υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας
όλη μέρα συρρράφω κρυφά λέξεις
που καταστρώνω το βράδυ
ένα αόρατο πέρασμα
το πιθανότερο είναι να κάνω λάθος
γιατί αυτός ο δρόμος είναι τελείως ελαφρύς
ιπτάμενος
οπότε κανείς δεν μπορεί να τον ακολουθήσει
ούτε εγώ
μα είναι ο μόνος τρόπος
να ονειρεύομαι τη φυγή μου
αφ’ ότου οι δεσμοφύλακες
μου απαγόρευσαν να βλέπω
απειλώντας με ότι θα με ελευθερώσουν
εκεί στη βουβή άμμο
κατάλαβα ότι η σφυρίχτρα
είναι ο καλύτερος σύμμαχος
γιατί ξέρω πότε να κλείνω τ’ αυτιά μου
και να συγγράφω φυγές

σήμερα πάλι
ένα αόρατο πέρασμα
σβήνει στην άμμο


(από Arabesque )